Kliknij tutaj --> 🦧 niskie plytki krwi u noworodka forum

Obecnych jest 98 płytek krwi w 10 polach widzenia. Średnia wynosi 9,8 płytki krwi w polu widzenia (wpw). Liczbę tę zaokrągla się do 10 i mnoży razy 15. Szacunkowa liczba płytek jaką otrzymujemy u tego koni wynosi zatem 150 G/l. Rycina 3: Duży agregaty płytek krwi na krawędzi rozmazu krwi. Podwyższone neutrofile w ciąży nie zawsze powinny być zatem powodem do niepokoju, w większości przypadków wzrost ich stężenia jest fizjologiczny. Dopiero, wówczas gdy ich poziom przekroczy 8 x 10⁹/ l możemy mówić neutrofilii u ciężarnych. Przyczyną w największej liczbie przypadków są infekcje bakteryjne, grzybicze czy wirusowe. Zakłada się, że hematokryt u dziecka w pierwszym tygodniu życia wynosi ok. 53 procent, a później spada do ok. 36 procent. Z czasem jego poziom wzrasta. Są to jednak wyłącznie orientacyjne Przyczyny i objawy nadmiernej gęstości i lepkości krwi. Gęsta krew – tak potocznie określa się sytuację, kiedy krew danej osoby jest zbyt zagęszczona. Powodem takiej sytuacji może być zbyt niska podaż wody, czy przyjmowane leki, ale też mogą za nią stać różne choroby, jak np. toczeń rumieniowaty układowy, czy marskość Niski poziom PLT w wyniku badania krwi u 9-miesięcznego dziecka Witam, Mój 9-cio miesięczny synek miał robione badanie krwi i zaniepokoił mnie wynik PLT - 121. Dodam,że w dwa miesiące wcześniej wynik wyszedł 329 (ale badanie było robione w innym labolatorium).Pozostałe wyniki HTC 30,2, WBC 4,12, MCV 76,6, Czy mam powody do niepokoju Site De Rencontre Entierement Gratuit En France. Witam, Proszę nie prosić o witaminę B12, ponieważ ta witamina jest stosowana w jednym z rodzajów niedokrwistości, anemii, a tej Pan nie ma. Małopłytkowości nie leczy się witaminą B12. Po pierwsze trzeba powtórzyć badanie - może to jest błąd laboratoryjny. Jeżeli nadal wyjdą niskie płytki, zanim uda się Pan na konsultację hematologiczną (konsultacja lekarza zajmującego się chorobami krwi), trzeba powtórzyć oznaczenie płytek metodą *na ciepło* - laboratorium będzie wiedziało o co chodzi. Ale badanie krwi powinnno być wykonane w tym samym miejscu, gdzie będzie pobierana krew, bez wysyłania jej na zewnątrz. Jeżeli brał Pan w ostatnim czasie leki o działaniu przeciwpłytkowym - aspiryna i wszystkie leki zawierające kwas acetylosalicylowy, lub heparyna, to małoplytkowość - jeżeli rzeczywiście jest - może być polekowa. Trzeba przeanalizować wszystkie leki, które Pan stosował w ostatnim czasie. Jeżeli we wszystkich kolejnych badanich będą płytki poniżej normy, jeżeli nie brał Pan aspiryny i podobnych leków, ani heparyny, trzeba będzie zgłosić się do hematologa. Cytuj Płytki krwi zwane trombocytami są morfotycznym składnikiem krwi i biorą udział w jej krzepnięciu. Patologicznym stanem, który musi być skonsultowany z lekarzem jest zarówno nadpłytkowość, jak i małopłytkowość. Zobacz czym grozi niski poziom płytek krwi, a czym zbyt wysoki. Co to są płytki krwi? Na krew człowieka składają się przede wszystkim: leukocyty – krwinki białe, erytrocyty – krwinki czerwone, płytki krwi (in. trombocyty). Gdzie powstają trombocyty? Te najmniejsze we krwi komórki produkowane są w czerwonym szpiku kostnym, skąd z prądem krwi płyną mimowolnie do śledziony (nie mają własnego jądra, więc są pozbawione możliwości ruchu). W śledzionie są magazynowane i po czasie ulegają zniszczeniu. Każda płytka żyje od 8 do 10 dni. Są spłaszczone i mają dyskowatą budowę. Płytki krwi nie są w pełni funkcjonalnymi odrębnie komórkami, a jedynie ich fragmentami, jednak pełnią w organizmie niezwykle ważną rolę. Za co odpowiadają płytki krwi? Najważniejsza funkcja płytek krwi polega na regulowaniu procesu krzepnięcia krwi i hamowaniu wszelkich krwawień, są odpowiedzialne na skurcze naczyń krwionośnych. Trombocyty biorą także udział w inicjowaniu procesów miażdżycowych oraz wzroście komórek mięśni gładkich. Normy płytek krwi W morfologii krwi oznacza się właśnie poziom płytek krwi, oznaczany skrótem PLT (od ang. platelets). U zdrowych pacjentów dorosłych średnia liczba płytek krwi na mikrolitr krwi wynosi 237 tys. u mężczyzn i 266 tys. u kobiet. Przyjmuje się jednak, że norma płytek krwi mieści się w granicach 150 000–400 000 /µl. Należy również pamiętać, że normy te mogą nieznacznie się różnić pomiędzy wykonującymi test laboratoriami. Wynika to z faktu, że norma laboratoryjna jest pojęciem statystycznym, obliczanym na podstawie wyników pacjentów, którzy w danym czasie przebadali się w konkretnej placówce. Ilość płytek krwi wiele mówi o stanie zdrowia człowieka, dlatego określana jest w podstawowych badaniach. Każdy wynik odbiegający od normy musi być skonsultowany z lekarzem, ponieważ zarówno zbyt mała ilość płytek krwi, jak i zbyt wysoka świadczą o pewnych dysfunkcjach organizmu. Niskie płytki krwi Ilość poszczególnych składowych krwi często zmienia się, kiedy w organizmie toczy się jakiś proces chorobowy. Niski poziom płytek krwi nazywany jest trombocytopenią, a jej objawy są dość charakterystyczne. Kłopoty z nadmiernym krwawieniem, zasinieniem i krzepnięciem mogą oznaczać, że jest mało płytek krwi. Z jednej strony produkcja trombocytów może być niewystarczająca, z drugiej – płytki mogą być nadmiernie niszczone w krwiobiegu, śledzionie czy wątrobie (np. przez toksyny bakteryjne). Czy istnieje zależność niski poziom płytek krwi a samopoczucie ogólne? Wiele zależy od przyczyny jego spadku oraz jej stopnia zaawansowania. Niedobory płytek krwi występują przy: anemii, niedoborach kwasu foliowego, niedoborach witaminy B12, białaczce, marskości wątroby, zapaleniu szpiku kostnego, niektórych chorobach autoimmunologicznych, chorobach zakaźnych (odra, mononukleoza), przyjmowaniu leków wykorzystywanych w chemioterapii, nadużywaniu leków przeciwbólowych, terapii antybiotykami. Gdy wyniki badań są bardzo złe, a płytek skrajnie mało, może okazać się konieczna transfuzja krwi lub samych płytek. Niskie płytki krwi u dziecka dają podobne objawy, jak u pacjentów dorosłych. Są to przede wszystkim krwawienia podskórne, krwawienia z nosa, krwawiące dziąsła, tendencja do zasinień itd. Podwyższone płytki krwi Nadpłytkowość (zwana również trombocytozą) nie daje już tak charakterystycznych objawów zewnętrznych. O wysokich płytkach krwi mogą świadczyć bóle głowy, problemy ze wzrokiem i słuchem, a także mrowienie lub pieczenie na stopach i rękach, gdzie skóra bywa ciepła i zaczerwieniona. Czasami płytki krwi powyżej normy nie dają żadnych objawów, a stan ujawnia się dopiero przypadkowo, podczas rutynowych badań. Zwiększona ilość trombocytów może występować u pacjentów z powodów fizjologicznych, ale nie wolno tego lekceważyć, bo podwyższone płytki krwi mogą prowadzić do powstawania groźnych dla życia zakrzepów i zatorów. Za dużo płytek krwi może być również oznaką: nadpłytkowości samoistnej, czerwienicy prawdziwej, anemii, białaczki, licznych infekcji i stanów zapalnych, uszkodzenia tkanek, niedoborów żelaza, nadużywania sterydów. Podwyższone płytki krwi u dziecka dają podobne objawy, jak u osób dorosłych. Nadpłytkowość może mieć charakter pierwotny (wynika wówczas z zaburzeń funkcji szpiku) lub wtórny, gdy nadmierna produkcja płytek wiąże się np. z procesem chorobowym, urazem czy zabiegiem operacyjnym. Anizocytoza płytek krwi W morfologii określa się nie tylko stężenie trombocytów, ale również PDW, czyli wskaźnik anizocytozy płytek krwi. Co oznacza ten termin? Anizocytoza płytek to ich zróżnicowanie pod względem wielkości. Występowanie większych i mniejszych trombocytów jest zjawiskiem normalnym, wątpliwości pojawiają się, gdy różnice te są zbyt duże. Co znaczy podwyższone PDW? To tylko, że znajdujące się we krwi płytki różnią się wielkością, nie jest powodem do niepokoju i zwykle nie ma znaczenia diagnostycznego. Dopiero, gdy wszystkie parametry dotyczące trombocytów odbiegają od normy, podejrzewa się zaistniałe nieprawidłowości. Warto więc pamiętać, że interpretacji wyników badań – również anizocytozy trombocytów – powinien zawsze dokonywać lekarz. Testy laboratoryjne rzadko wykonywane są pojedynczo, ponieważ dopiero komplet wyników badań daje lekarzowi obraz stanu pacjenta. Płytki krwi w ciąży Ciąża to czas, kiedy w organizmie kobiety zachodzą liczne zmiany, a rozmaite określane z badaniach parametry rosną lub się zmniejszają. Podobnie jest ze stężeniem płytek krwi. Niskie płytki krwi w ciąży diagnozowane są u wielu pacjentek, co nie zawsze spowodowane jest problemami zdrowotnymi. Wiele zależy od poziomu spadku płytek krwi w ciąży, dlatego zawsze wyniki badań należy okazać lekarzowi prowadzącemu. Zdecyduje on, czy spadek ma charakter fizjologiczny, czy świadczy o stanie chorobowym. Normy płytek krwi w ciąży są nieco inne niż dla pozostałych dorosłych pacjentów. W czasie prawidłowo przebiegającej ciąży, w jej drugiej połowie (przeważnie w III trymestrze) następuje fizjologiczny spadek ilości trombocytów aż o 10-20%. Jak podnieść płytki krwi w ciąży, kiedy ich poziom jest niski? Do zwiększenia ilości trombocytów przyczyniają się niektóre mikroelementy, zatem czasami wystarczy wspomóc organizm odpowiednią dietą. Ciąża jest jednak czasem, w którym szczególnie należy uważać na spożywane produkty. O sposoby na podniesienie płytek najlepiej więc zapytać lekarza prowadzącego. Być może zaleci od właściwą dietę lub suplementację witamin. Co jeść, aby wzrosły płytki krwi? Jeśli badania wskazują na małopłytkowość, zawsze należy skonsultować się z lekarzem, by zalecił on odpowiednie postępowanie. Niemniej jednak leczenie zawsze warto wspomóc odpowiednią dietą. Co jeść, aby podnieść płytki krwi? Do produkcji trombocytów niezbędne są w organizmie: kwas foliowy – wspiera produkcję komórek krwi, jego bogatym źródłem są rośliny strączkowe, szpinak, buraki, brukselka, drożdże, kasza gryczana czy mięso, witaminy B12 – jej źródłem są jedynie produkty pochodzenia zwierzęcego – mięso wołowe i wieprzowe (głównie podroby, np. wątróbka), jaja, ryby, produkty mleczne, witaminy C – aby zwiększyć jej podaż, należy spożywać duże ilości surowych warzyw i owoców (np. cytrusów, malin, kiwi), witaminy D – wchłania się przede wszystkim z promieni słonecznych, jej źródłami też są tłuste ryby i jaja, witaminy K – zwarta przede wszystkim w zielonych warzywach, żelazo – produkty bogate w żelazo poprawiają morfologię, w tym – płytki krwi, sok z buraków jest jednym z bogatych źródeł żelaza, kwas omega-3 – aby zwiększyć ich spożycie, warto jeść tłuste ryby i używać oleju lnianego, chlorofil. Nie tylko istotne jest to, co jeść na małopłytkowość, ale też, jak przygotowywać posiłki. Należy to robić tak, aby tracić jak najmniej dobroczynnych substancji zawartych w naturalnych produktach, czyli – gotować na parzę, skracać do minimum obróbkę termiczną itd. Domowe sposoby na podwyższenie płytek krwi Jak podnieść płytki krwi naturalnymi, domowymi sposobami? Na skład krwi w dużym stopniu wpływa codzienna dieta, ponieważ to głównie z niej organizm czerpie potrzebne mu do prawidłowego funkcjonowania wartości odżywcze. Jeśli posiłki bogate są w witaminy i minerały, a w organizmie nie toczy się żaden stan chorobowy, wyniki krwi powinny mieścić się w normie. Oprócz codziennego dostarczania organizmowi wymienionych wyżej mikroelementów, istotnym czynnikiem wpływającym na kondycję fizyczną jest ruch. Jak zwiększyć płytki krwi? Właśnie dbając o codzienną aktywność ruchową, ponieważ wysiłek fizyczny w naturalny sposób podnosi ich ilość. Najskuteczniejsze będzie zatem uprawianie sportów wysiłkowych i ogólnorozwojowych, jak bieganie, pływanie czy treningi aerobowe. Domowe sposoby na obniżenie płytek krwi Nadpłytkowość potwierdzona wynikami badań również powinna zawsze być konsultowana z lekarzem. Szczególnie, że trudno odpowiedzieć na pytanie, jak obniżyć płytki krwi naturalnie, domowymi sposobami. W większości przypadków konieczne jest rozpoczęcie leczenia. Znacząco podwyższona ilość trombocytów grozi przede wszystkim powstawaniem zakrzepów utrudniających swobodny przepływ krwi przez naczynia krwionośne, co w konsekwencji może przyczyniać się do niewłaściwego dotlenienia i odżywienia tkanek. O ile obniżenie płytek krwi naturalnymi metodami jest trudne, o tyle warto zadbać o dietę rozrzedzającą krew, by zmniejszyć ryzyko powstania zakrzepów. Właściwości takie wykazują niektóre rośliny i zioła, np. czosnek, chilli, imbir, kurkuma, pieprz, pokrzywa, miłorząb czy rumianek. Oddawanie płytek krwi Istnieje możliwość oddawania płytek krwi osobom, które ich potrzebują, głównie: pacjentom onkologicznym, o których na skutek chemio- lub radioterapii uszkodzeniu ulega szpik kostny produkujący trombocyty, pacjentom operowanym z powodu chorób serca, osobom po wypadkach, w urazami wielonarządowymi. Płytki do transfuzji pobiera się, łącząc krwiodawcę poprzez wkłucie do żyły ze specjalnym aparatem, który separuje komórki krwi, wyodrębnia z niej same płytki i gromadzi je. Pozostałe składniki krwi „oddawane” są krwiodawcy, natomiast pobierana jest też od niego niewielka ilość osocza stwarzającego odpowiednie środowisko dla przechowania płytek. Co ile można oddawać płytki krwi? Oddawanie krwi pełnej lub jednego z jej składników nie może odbywać się zbyt często, by zanadto nie obciążyć organizmu krwiodawcy. Krew pełną można oddawać nie częściej niż 6 razy w roku w przypadku mężczyzn i 4 razy w przypadku kobiet. Oddawanie pojedynczych składników jest mniej obciążające i można to robić częściej. Zatem jak często można oddawać płytki krwi? Tromboferaza może być wykonywana do 12 razy w roku w przerwach nie krótszych niż 4 tygodnie. Suplementy na płytki krwi Do zmniejszonej produkcji trombocytów przyczyniają się przede wszystkim niedobory takich mikroelementów jak żelazo czy witamina B12. Jeśli sama zmiana diety na bogatą w te właśnie substancje jest niewystarczająca, można rozważyć ich suplementację. Suplementy na płytki krwi zawierające odpowiednie witaminy, żelazo i kwas foliowy mają przeważnie wygodną formę tabletek lub kapsułek. Można przyjmować preparaty zawierająca wymienione mikroelementy pojedynczo, lub preparaty wielowitaminowe, będące ich mieszanką. Należy jednak pamiętać, że każdą suplementację powinno się skonsultować z lekarzem, po jego uprzedniej interpretacji wyników badań. Warto zapytać specjalistę, czy suplementacja rzeczywiście jest potrzebna, czy w danym przypadku może okazać się skuteczna, oraz w jakich dawkach przyjmować zalecane preparaty. Badanie morfologiczne ocenia liczbę oraz objętość płytki (MPV). Zmniejszenie liczby płytek nazywamy małopłytkowością lub trombocytopenią, zaś zwiększenie - nadpłytkowością lub trombocytozą. Skąd się biorą płytki krwi? Trombocyty, tak jak inne elementy krwi, powstają w szpiku kostnym. Postacią bezpośrednio poprzedzającą dojrzałą postać płytki krwi jest megakariocyt, który jest większy i w przeciwieństwie do płytek krwi posiada jądro komórkowe. Ile powinno być płytek krwi? Liczba płytek krwi Płytki żyją w krwioobiegu około 8-12 dni, po czym ulegają rozkładowi w śledzionie oraz wątrobie. Prawidłowa wartość płytek krwi wynosi 150000 do 400000/ul (150-400 K/ul). O małopłytkowości mówimy gdy liczba trombocytów wynosi poniżej 100000/ul. Poziom płytek 35000-4000/ul zapewnia jeszcze ich funkcję hemostatyczną, ale wartość poniżej 10000/ul jest stanem bezpośredniego zagrożenia życia. Przy najmniejszym urazie może dojść do ciężkiego, niemożliwego do opanowania krwotoku, może dochodzić także do krwawień samoistnych. Trombocytopenię dzieli się na: wywołane niedostatecznym wytwarzaniem megakariocytów w szpiku kostnym (tak zwane małopłytkowości centralne); spowodowane nadmiernym usuwaniem płytek krwi z krążenia (małopłytkowości obwodowe), najczęściej na tle autoimmunologicznym; wywołane nierównomiernym rozmieszczeniem płytek krwi w ustroju; wywołane rozcieńczeniem płytek krwi. Sprawdź: Badania krwi - vademecum Co to jest małopłytkowość rzekoma? W przypadku trombocytopenii, która nie koreluje ze stanem pacjenta i jego objawami, zawsze należy wykluczyć, tak zwaną małopłytkowość rzekomą. Jest to zjawisko do którego dochodzi w wyniku badania laboratoryjnego krwi. Odczynnik EDTA używany do badania może powodować łączenie się płytek w duże agregaty które następnie nie są zliczane przez analizator i w ten sposób dochodzi do zaniżenia liczby płytek. Podejrzenie małopłytkowości rzekomej jest wskazaniem do wykonania badania z użyciem innych odczynników i mikroskopowej oceny rozmazu krwi. Objętość, rozkład i hematokryt płytkowy Badanie morfologiczne ocenia nie tylko liczbę, ale także średnią objętość płytki krwi (MPV), która prawidłowo powinna wynosić około 7,5 do 10,5 fl. Zmniejszenie zarówno MPV, jak i liczby płytek, wskazuje na upośledzenie wytwarzania trombocytów w szpiku kostnym, czyli o małopłytkowości centralnej. Natomiast zwiększenie MPV z współistnieniem małopłytkowości świadczy o utracie lub niszczeniu płytek. Na wyniku badania morfologicznego zobaczymy także wskaźnik rozpiętości rozkładu płytek (PDV) oraz hematokryt płytkowy (PCT) ale dane te nie mają dużego zastosowania diagnostycznego. Zobacz też: Interpretacja wyników badania morfologicznego krwi Nadpłytkowość zwana trombocytozą O nadpłytkowości mówimy kiedy liczba płytek krwi wynosi powyżej 600000/ul (600 K/ul). Trombocytoza może być samoistna, związana z nadmierną produkcją megakariocytów w szpiku kostnym. Nadpłytkowość wtórna może pojawić się w przebiegu białaczki, czerwienicy prawdziwej, włóknieniu szpiku, po usunięciu śledziony, po ostrej utracie krwi, w przewlekłym alkoholizmie, w niedokrwistości hemolitycznej lub z niedoboru żelaza, w przebiegu nowotworów litych w tym płuca i trzustki oraz u stałych dawców krwi. Dowiedz się więcej o płytkach krwi z naszego forum medycznego. Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem! Anemia, inaczej niedokrwistość, może wystąpić na każdym etapie życia – również u noworodków. Jej przyczyny bywają różne, ale w każdym przypadku jest niebezpieczna, bo może okazać się zapowiedzią innej, poważnej choroby. O anemii mówi się wtedy, gdy we krwi jest za mało czerwonych krwinek i hemoglobiny. Hemoglobina to białko zawierające żelazo, które ma zdolność do przenoszenia tlenu do komórek ciała. Niedobór hemoglobiny sprawia, że tkanki są niedotlenione i nie działają właściwie. Anemia objawia się osłabieniem, apatią, sennością, bladością skóry i brakiem apetytu. Skąd się bierze niedokrwistość u noworodków? Zobacz film: "Anemia" spis treści 1. Normy poziomu hemoglobiny 2. Anemia z niedoboru żelaza u niemowląt 3. Objawy anemii u niemowląt 4. Anemia u noworodków z powodu choroby hemolitycznej 5. Leczenie anemii u niemowląt rozwiń 1. Normy poziomu hemoglobiny W definiowaniu anemii dużą rolę spełniają normy hemoglobiny, które są uzależnione od wieku. Noworodek rodzi się z ilością hemoglobiny znacznie większą niż u dorosłych. U noworodka niedokrwistość diagnozowana jest, gdy poziom hemoglobiny spada poniżej 15,0 g%. W następnych miesiącach życia duża ilość erytrocytów rozpada się i dziecko wchodzi w okres tzw. fizjologicznej niedokrwistości, przypadającej na 2–3 miesiąc życia. W tym wieku dopuszczalna wartość hemoglobiny to 10,0 g%. Stężenie hemoglobiny u trzymiesięcznych niemowląt może przejściowo spadać nawet do 9,0–9,5 g%. U wcześniaków poziom hemoglobiny może spadać do 8,0 g%. Norma poziomu hemoglobiny[g na 100 ml]noworodek13,5–19,5trzymiesięczne niemowlę9,5–12,5roczne dziecko10,5–13,53–6 lat12,0–14,010–12 lat11,5–14,5dorosły mężczyzna13,5–17,5dorosła kobieta11,8–15,8 2. Anemia z niedoboru żelaza u niemowląt Niedokrwistość u noworodków najczęściej wynika z niedoboru żelaza. Po porodzie dziecko jest czerwone – nie tylko dlatego, że ma cienką skórę, ale również z powodu większej zawartości krwinek czerwonych. Dziecko urodzone o czasie ma mocno czerwoną krew, ponieważ jest ona silnie wysycona tlenem. Na każdy dm³ krwi przypada 16–20 g hemoglobiny, czyli o ponad 30 proc. więcej niż u człowieka dorosłego. Hemoglobina to białko o czerwonym zabarwieniu, zawarte w czerwonych krwinkach, czyli erytrocytach. Wiąże ona tlen i dostarcza go do każdej komórki ciała. W czasie życia płodowego dziecko korzysta z tlenu dostarczanego mu za pośrednictwem łożyska od matki. Dostawy tlenu muszą być w pełni wykorzystane, dlatego krew noworodka ma więcej erytrocytów niż krew osoby dorosłej. Po porodzie nadmiar czerwonych krwinek ulega rozpadowi, co skutkuje uwalnianiem żółtego barwnika – bilirubiny. Stąd żółtaczka noworodkowa. Organizm noworodka pozbywa się bilirubiny, natomiast żelazo pochodzące z rozpadu erytrocytów jest magazynowane na kolejne miesiące. Zdarza się jednak, że od urodzenia dziecko ma za mało żelaza. Anemia u noworodków często wynika z niewystarczającej ilości żelaza. Jest to problem powszechny u wcześniaków, ponieważ zapasy żelaza odkładają się w tkankach dziecka dopiero w czterech ostatnich tygodniach ciąży. Noworodki niedonoszone mają zatem mniejsze rezerwy żelaza w organizmie. Na anemię cierpieć również mogą noworodki z ciąż mnogich, ponieważ matka musi wtedy rozdzielać spożywane przez siebie żelazo na więcej niż jedno dziecko. Ryzyko anemii u noworodka wzrasta, gdy przy porodzie doszło do znacznej utraty krwi, gdy kobieta w ciąży miała niedokrwistość lub gdy kolejna ciąża następuje niedługo po poprzedniej. Aby dostarczyć dziecku duży rezerwuar żelaza, po urodzeniu zaleca się poczekanie z przecięciem pępowiny do czasu, gdy przestanie ona tętnić. To sprawia, że do krwiobiegu dziecka napływa dodatkowa ilość krwi z łożyska. 3. Objawy anemii u niemowląt W kolejnych miesiącach życia zapasy żelaza zgromadzone w organizmie niemowlęcia stopniowo maleją, a jego podaż w mleku jest niewielka. Niemowlęta karmione sztucznie są bardziej niż niemowlęta karmione naturalnie zagrożone anemią, ponieważ żelazo z mleka matki wchłania się lepiej niż z mleka modyfikowanego. Niedobór żelaza w organizmie niemowlaka może też wynikać z niedostatecznego wchłaniania z przewodu pokarmowego (alergia na białko mleka krowiego, alergia na gluten, celiakia). Alergia pokarmowa u niemowląt wiąże się z niewielkimi, ale systematycznymi i długotrwałymi stratami substancji odżywczych z przewodu pokarmowego. Anemia u noworodków i niemowląt jest trudna do rozpoznania na pierwszy rzut oka. Niedokrwistość można podejrzewać, gdy maluszek jest blady, apatyczny, nie ma apetytu, często choruje, nie przybiera na wadze, wolno się rozwija. U noworodków za anemią może przemawiać przedłużająca się żółtaczka. Jednak dopiero wynik morfologii krwi daje pełnię gwarancji: niski poziom hemoglobiny, obniżona liczba erytrocytów, niski wskaźnik MCV. 4. Anemia u noworodków z powodu choroby hemolitycznej Czasami za anemię u noworodka odpowiada przyspieszone niszczenie czerwonych krwinek – jest to tzw. niedokrwistość hemolityczna. Jej przyczyną bywają wrodzone zaburzenia układu immunologicznego, który zaczyna produkować przeciwciała skierowane przeciwko komórkom własnego organizmu. Czasem anemia u dziecka w pierwszych dniach po porodzie wynika z konfliktu serologicznego. Niezgodność serologiczna to sytuacja, w której na krwinkach czerwonych płodu występują antygeny układu czynnika Rh lub antygeny grupy krwi, które są nieobecne na krwinkach matki. Jeśli organizm matki zaczyna wytwarzać przeciw tym antygenom przeciwciała, niszczy erytrocyty dziecka – tak powstaje konflikt serologiczny. W wyniku konfliktu serologicznego dochodzi do choroby hemolitycznej. Jest to złożony proces, w efekcie którego następuje rozpad czerwonych krwinek płodu (tzw. hemoliza). Choroba hemolityczna noworodków objawia się u dziecka przez: obrzęk skóry i tkanki podskórnej, wybroczyny na skórze, powiększenie wątroby i śledziony, przedłużającą się żółtaczkę – tzw. żółtaczka hemolityczna, ciężką niedokrwistość, utrzymującą się do kilku tygodni po porodzie. Ciężka niedokrwistość wynikająca z choroby hemolitycznej wyraża się blado-woskowym kolorem skóry noworodka, powiększeniem brzucha, powiększoną wątrobą i śledzioną. Czasem występują obrzęki ciała o różnym nasileniu i przesięki do jam surowiczych ciała. W przypadku anemii wynikającej z choroby hemolitycznej noworodków ważne jest leczenie żółtaczki i podanie erytrocytów niewrażliwych na przeciwciała za pomocą transfuzji krwi. 5. Leczenie anemii u niemowląt Przy anemii z niedoboru żelaza noworodki i niemowlęta dostają specjalne preparaty żelaza – najczęściej doustnie. Leczenie przynosi efekty po około dwóch miesiącach. W trakcie terapii dzieci mogą oddawać ciemne, wręcz czarne stolce i mieć zaparcia. Jeśli za niedobory żelaza odpowiada alergia pokarmowa, odstawia się uczulające produkty. Mały alergik zwykle pije specjalną mieszankę mleczną zawierającą hydrolizaty kazeiny. Anemia z niedoboru kwasu foliowego albo z niedoboru witaminy B12 jest leczona suplementacją tymi substancjami. Wchłanianiu żelaza sprzyja witamina C, dlatego dziecku można podawać kwas askorbinowy w kroplach – do kupienia w aptece. Starsze niemowlęta mogą spożywać surowe warzywa i owoce albo pić soki owocowe – naturalne źródło witaminy C. Preparaty żelaza należy podawać dziecku wyłącznie w ustalonych przez lekarza dawkach, ponieważ nadmiar tego pierwiastka może prowadzić do hemochromatozy. polecamy Artykuł zweryfikowany przez eksperta: Lek. Paweł Baljon lekarz w Wojewódzkim Szpitalu Zespolonym w Kielcach. Małopłytkowość to zmniejszona liczba płytek krwi. Małopłytkowość stwierdza się, kiedy liczba płytek krwi we krwi obwodowej wynosi 60 lat częstość zachorowań jest podobna u obu płci. Małopłytkowość – przyczyny Przyczyny małopłytkowości mogą być różne. Małopłytkowość jest najczęściej spowodowana zmniejszeniem wytwarzania płytek w szpiku, ich nadmiernym niszczeniem we krwi (wskutek działania czynników immunologicznych lub nieimmunologicznych) lub zaburzonym zużywaniem w organizmie. Może ona wynikać z niedostatecznej produkcji płytek krwi w szpiku kostnym. Jest to stan wrodzony (rzadko, zazwyczaj ujawnia się w dzieciństwie) lub nabyty. Do przyczyn nabytego zmniejszenia produkcji płytek krwi należą: aplazja szpiku (nabyta niedokrwistość aplastyczna, nocna napadowa hemoglobinuria, nabyta wybiórcza aplazja megakariocytowa), małopłytkowość cykliczna (spadek liczby płytek krwi regularnie co 21–39 dni, najczęściej u młodych kobiet), małopłytkowości niedoborowe (niedobór witaminy B12 lub kwasu foliowego, niedokrwistość z niedoboru żelaza [rzadko], niedobór miedzi), zajęcie szpiku przez nowotwory układu krwiotwórczego i chłonnego, przerzuty nowotworowe, choroba Gauchera, gruźlica, włóknienie szpiku, zespół hemofagocytowy, uszkodzenie szpiku przez czynniki fizyczne i chemiczne (promieniowanie jonizujące, leki mielosupresyjne [uszkadzające szpik], diuretyki tiazydowe, estrogeny, alkoholizm i zatrucie alkoholem etylowym, zakażenia wirusowe). Małopłytkowość może też być wynikiem nadmiernie szybkiego usuwania płytek z krążenia, np. wskutek działania przeciwciał. Jest to tzw. małopłytkowość immunologiczna. Występuje ona wówczas, gdy organizm nie jest w stanie prawidłowo rozpoznać płytek krwi jako elementu organizmu i traktuje je jako komórki „obce”, próbując unieszkodliwić. Może również zaburzać prawidłową produkcję trombocytów w szpiku kostnym. Taki stan występuje jako rzadkie powikłanie przetoczenia krwi lub produktów krwiopochodnych, w przebiegu niektórych infekcji, w przebiegu chorób z autoagresji, u niektórych kobiet w ciąży, u pacjentów po przeszczepieniu szpiku kostnego, a także w przebiegu terapii niektórymi lekami, głównie heparyną, a także niesteroidowymi lekami przeciwzapalnymi, niektórymi antybiotykami, solami złota i szeregiem innych leków, a także po szczepionce przeciwko SARS-CoV-2. Nieimmunologiczne przyczyny nadmiernego usuwania płytek z krwiobiegu to zespół rozsianego wykrzepiania wewnątrznaczyniowego (DIC) oraz zespół hemolityczno-mocznicowy (HUS). Kolejną przyczyną małopłytkowości może być zwiększony wychwyt i niszczenie płytek krwi przez nieprawidłowo funkcjonującą śledzionę, czyli tak zwany hipersplenizm. Niekiedy stwierdza się tzw. małopłytkowość rzekomą, powstającą na skutek nieprawidłowego zlepiania płytek w probówce, do której pobrano krew. W takim przypadku oznaczenie liczby płytek krwi może być fałszywie zaniżone pomimo ich prawidłowej liczby we krwi pacjenta. Aby uzyskać poprawny wynik, należy pobrać krew do probówki zawierającej specjalny odczynnik chemiczny – cytrynian sodu lub heparynę. Małopłytkowość - objawy U osób z małopłytkowością objawy skazy krwotocznej zwykle są widoczne dopiero, gdy liczba płytek spadnie poniżej 30 000/µl. U każdego pacjenta objawy mogą być inne, najczęściej nie ma prostej zależności pomiędzy liczbą płytek a nasileniem objawów. U chorych z małopłytkowością objawy mogą występować przewlekle lub napadowo. Najbardziej typowe dla małopłytkowości są: krwawienia ze skóry lub błony śluzowej, takie jak krwawienia z nosa, przedłużające się, obfite miesiączki, krwawienia z dziąseł po ekstrakcji zębów, zwiększona skłonność do występowania podbiegnięć krwawych (tzw. sińców), wybroczyny (drobne, punktowe, żywoczerwone zmiany na skórze). Często mogą wystapić krwawienia z dziąseł, dróg moczowych czy dróg rodnych u kobiet. Do rzadkich, ale ciężkich powikłań zalicza się krwawienia z przewodu pokarmowego (wymioty podbarwione krwią lub wymioty ciemną, fusowatą treścią, zmiana koloru stolca na bardzo ciemny, „smolisty”) lub wewnątrzczaszkowe (nagle występujące zaburzenia neurologiczne, jak zawroty głowy, drętwienie ciała lub kończyn, niedowłady kończyn lub twarzy, zaburzenia mowy). Co robić w przypadku wystąpienia objawów małopłytkowości? W przypadku wystąpienia objawów, które mogą wskazywać na małopłytkowość, należy zgłosić się do lekarza POZ, który zaplanuje podstawowe badania krwi. Jeżeli wykryte zostaną nieprawidłowości sugerujące zaburzenia dotyczące płytek krwi, konieczna będzie dalsza diagnostyka szpitalna w poradni hematologicznej lub na odpowiednim oddziale szpitalnym w celu ostatecznego ustalenia rozpoznania i rozpoczęcia leczenia. Jeżeli pacjent chorujący na jedną z płytkowych skaz krwotocznych zauważy u siebie nasilenie dolegliwości, powinien niezwłocznie nawiązać kontakt ze swoim lekarzem prowadzącym oraz wykonać kontrolną morfologię krwi w celu ustalenia aktualnej liczby płytek. Rozpoznanie zbyt małej liczby płytek krwi Rozpoznanie małopłytkowości ustala się na podstawie zmniejszonej liczby płytek w morofologii krwi. W ramach dalszej diagnostyki wykonuje się rozszerzone badania krwi w celu określenia przyczyn małopłytkowości i wykrycia ewentualnych powikłań. W większości przypadków konieczne jest badanie szpiku kostnego, czyli punkcja albo trepanobiopsja szpiku kostnego. Za pomocą tego badania można dokładnie ocenić, jak wygląda produkcja krwi: czy obecne są komórki odpowiedzialne za produkcję płytek krwi (megakariocyty), czy ich wygląd i funkcja są prawidłowe. Można również stwierdzić, czy obecne są nieprawidłowości mogące wstrzymywać produkcję płytek krwi. Rozpoznanie choroby opiera się na całościowej ocenie objawów klinicznych pacjenta, nieprawidłowej liczbie trombocytów obserwowanych w morfologii krwi, ewentualnych nieprawidłowościach w badaniu szpiku kostnego i trepanobiopsji. Osobno rozważa się również dodatkowe okoliczności, jak ciąża, aktualnie trwająca infekcja lub stosowanie leków mogących zaburzyć prawidłową produkcję i czynność płytek krwi. Leczenie małopłytkowości Leczenie małopłytkowości jest uzależnione od jej przyczyny, ponieważ często jest ona skutkiem innych chorób, stanów lub przyjmowanych leków. W zależności od rozpoznania leczenie można podjąć niezwłocznie lub w przypadku wystąpienia objawów klinicznych. Celem leczenia nie jest przywrócenie prawidłowej liczby płytek krwi, tylko zabezpieczenie pacjenta przed wystąpieniem istotnych krwawień. Szacuje się, że liczba płytek zapewniająca sprawne działanie układu krzepnięcia to około 30–50 000/µl. Wyższe wartości będą wymagane przed zabiegami chirurgicznymi. Postępowanie lecznicze obejmuje: wykluczenie leków mogących powodować małopłytkowość; w razie stwierdzenia małopłytkowości znacznego stopnia niezbędne może być przetoczenie koncentratu krwinek płytkowych; stosowanie leków z grupy glikokortykosteroidów, co może spowodować stopniowe zwiększenie liczby płytek do wartości zabezpieczających prawidłowe funkcjonowanie układu krzepnięcia; stosowanie dożylnego preparatu immunoglobulin (w skrócie IVIG); antybiotykoterapię w celu leczenia zakażeń mogących skutkować małopłytkowością (z wyeliminowaniem zakażenia Helicobacter pylori włącznie); stosowanie leków immunosupresyjnych jako leczenie kolejnego rzutu w razie niepowodzenia leczenia glikokortykosteroidami; u niektórych pacjentów wskazane może być usunięcie śledziony (splenektomia); w leczeniu małopłytkowości wrodzonych czasami stosuje się przeszczepienie szpiku kostnego. Małopłytkowość to często choroba przewlekła, której wyleczenie nie jest możliwe, a terapia ma na celu ograniczenie objawów choroby i zapobieganie powikłaniom. W wypadku chorób uwarunkowanych genetycznie, cechujących się ciężkim przebiegiem, skutecznym leczeniem jest stosowane czasami przeszczepienie szpiku kostnego. W przypadku, gdy zaburzenia dotyczące płytek krwi spowodowane są stosowaniem leków, ich odstawienie może skutkować powrotem do zdrowia. Podobnie małopłytkowość ciężarnych, która z reguły ustępuje po porodzie. Na ogół wskazana jest regularna kontrola morfologii krwi w celu oceny liczby płytek. Prowadzący lekarz hematolog ustala częstość wizyt kontrolnych. Co robić, aby uniknąć zachorowania na małopłytkowość? Wskazane jest unikanie leków wymienionych powyżej, a jeżeli niemożliwe jest zmniejszenie ich stosowania, należy regularnie kontrolować morfologię krwi. Wskazane jest również ograniczenie spożycia alkoholu. Małopłytkowość: znajdź hematologa w twojej okolicy

niskie plytki krwi u noworodka forum